In het grote bos der containerbegrippen is er minstens eentje dat me het afgelopen jaar is opgevallen – empowerment – en ook hoe het in dezelfde container wordt gegooid als dat andere weinigzeggende begrip – coaching.
Empowerment zien we steeds vaker opgevoerd in de context van persoonlijke ontwikkeling of maatschappelijke beweging maar vaak is het onduidelijk wat er precies mee wordt bedoeld. Het ene heeft in se niets met het andere te maken en toch wordt empowerment vaak gelijkgesteld met coaching.
Empowerment is uiteindelijk dat moment waarop je durft te lachen, keuzes maakt en zegt ‘Ik kan dit, wat het ook is.’ In onze maakbare prestatiemaatschappij zijn er voorbeelden legio. De borst natmaken en over hete kolen lopen. In badpak over de catwalk paraderen en alle striemende blikken trotseren. Je kunt het zo gek niet bedenken. Je stem hees roepen tot je een hele week lang geen pap meer kunt zeggen. Het bestaat. Je stembanden mogen dan een ramp zijn maar wie kan je stoppen als je een power-ballad in je ziel voelt opborrelen? Gaan met die banaan. In je blote flikker je laatste beetje schaamte overwinnen, en tegelijk zonder gêne je eigen televisiewaar aanprijzen. Yes we can. Gedurende exact één minuut spreken zonder iets te zeggen, zonder te blozen of als een gieter af te gaan, het moet allemaal kunnen, en sommigen vinden het o zo geweldig. Het leven als schouwtoneel, als één grote illusie.
Ongetwijfeld, empowerment werkt (op korte termijn) maar helpt niet (op lange termijn). Je kunt er ook een frisse draai aan geven, en onder de noemer ‘alles kan beter’ de inspiratie botvieren.
Je baas vraagt of je die extra taak kunt oppakken zonder extra betaling. Jij glimlacht, neemt een slok van je koffie en zegt: ‘Sorry, mijn superkrachten zijn vandaag exclusief voor mijn eigen werk.’
Empowerment is weten waar je grenzen liggen en ze met flair communiceren.
Je vrienden willen wéér naar dezelfde saaie pizzeria maar jij zegt: ‘Luister, ik hou van jullie maar mijn smaakpapillen verdienen avontuur. Hoe klinkt sushi of tacos?’
Empowerment is je mening delen zonder dat het voelt alsof je geen mening hebt.
Je tante wil dat je voor de honderdste keer uitleg geeft over hoe WhatsApp werkt. Je zegt: ‘Tante, dit is een groeimoment voor jou. Tik gewoon op dat groene icoontje en volg je hart.’
Empowerment is anderen aanmoedigen om zelf de sprong te wagen.
Je kijkt in de spiegel en zegt: ‘Ja, de wereld is niet klaar voor zoveel naturel vandaag maar ze zullen ermee moeten dealen.’
Empowerment is jezelf de naturel geven die je verdient.
Je personal trainer zegt dat je 10 squats moet doen maar je zegt: ‘Ik ga er 12 doen zodat ik straks twee extra koekjes kan eten.’
Empowerment is je eigen regels maken en ze met plezier volgen.
Je post een selfie zonder filter en schrijft: ‘Dit is hoe ik eruitzie op maandag, deal ermee.’
Empowerment is jezelf laten zien zoals je bent, inclusief wat je zelf liever niet ziet.
Empowerment is bedoeld om effect te hebben en dat doet het in vele gevallen ook; alleen moet je beseffen dat het effect van korte duur is. Dat heeft te maken met de manier waarop ons brein werkt: wat je doet geeft telkens een goed gevoel, een shot dopamine, maar dat ebt snel weg, en je moet dus telkens herhalen wat je doet. In de ideale context draait empowerment om vertrouwen, grenzen aangeven en jezelf op de eerste plaats zetten, soms met een knipoog. 😉
Empowerment gaat over dingen (durven) doen. Coaching gaat eerder over (durven) zijn, en als gevolg daarvan meer doen vanuit zijn. Vanuit zijn is doen een pak makkelijker. Authentieker ook.
