Niet gezien worden als mens, van kindsbeen af, ligt aan de basis van een grote pijn, een ondraaglijke pijn, de pijn van er niet te mogen zijn.
Een mens wil van nature overleven en zal vroeg of laat genoodzaakt zijn om die pijn te onderdrukken, te verdoven. Het wordt ons ook zo aangeleerd. Het is zogezegd de enige manier om met zielspijn om te gaan, namelijk ze de kop indrukken. Onbehagen moet worden bestreden. Dat is de gangbare aanpak, de mantra die ons met de moedermelk wordt ingelepeld.
Het is helemaal niet te verwonderen dat vooral jonge mensen alles wat voorhanden is, zullen aanwenden om hun ‘pijn van het zijn’ niet te moeten voelen. Wat doet de maatschappij vervolgens nietsvermoedend? De jonge mensen worden met alle zonden Israëls overladen. Ze krijgen van alles de schuld. Eigen schuld dikke bult, dat klinkt bekend. Het is een vrijgeleide om niet verder te hoeven denken. Het zit zo diep ingebakken.
Laat dit vooral een uitnodiging zijn om de problemen waar jonge mensen mee worstelen eens door een andere bril te bekijken. Wij volwassenen zijn volgens mij de voeling kwijt met die mensen die nog volop aan het (op)groeien zijn. Het is een vorm van aliënatie. We zijn ook de voeling kwijt met onszelf.
Jonge mensen zijn de kanaries in de kolenmijn van deze tijd. Hun ‘lastigheden’ brengen het algemeen maatschappelijk onbehagen aan het licht. Hun persoonlijke hindernissenparcours reflecteert de maatschappelijke desoriëntatie en omgekeerd. De labels op hun voorhoofd laten zien wat de volwassenen bij zichzelf niet willen of kunnen zien, hun eigenste blinde vlek.
Geen enkele emotioneel-afwezige ouder zou verbaasd mogen zijn dat het jonge volkje het thuis en op school niet meer weet. Het wachten op Godot is voor vele kinderen bittere realiteit en dan zwijgen we nog over de lege brooddozen.
Automatisch ontwikkelen kinderen en jongeren perfectionisme. Er zit op de duur niets anders op dan altijd en overal je stinkende best doen om de aandacht te krijgen waar je sowieso recht op hebt – bestaansrecht – en die eigenlijk nooit ter discussie zou mogen staan.
Het is weer van dat. Kunnen die jonge mensen onvoldoende begrijpend lezen, zij zijn het opnieuw die door de ‘kantieke schoolmeester’ (LP Boon) met de vinger worden gewezen. Alsof ze ook dat aan zichzelf te danken hebben. Denkt men er wel voldoende over na dat stress de gezonde groei van het kinderbrein ernstig in het gedrang kan brengen?!
Kanaries in de kolenmijn zijn ons te snel af. Ze zenden alarmsignalen uit voor wij er erg in hebben.
We zijn de voeling kwijt met het jonge volkje. We leven in een andere wereld, met andere wetten, andere normen.
- Recent onderzoek stelt dat kinderen, anders dan volwassenen, niet uitgaan van kloktijd. De onderzoekers ontdekten dat we als kind een andere tijd hebben. Kinderen bepalen hoe lang iets duurt aan de hand van de hoeveelheid gebeurtenissen die plaatsvinden: bij twee video’s van een minuut duurt de spannende video voor hen langer dan de saaie.
- Een kinderbrein werkt anders dan een volwassen brein. Het is nog in volle ontwikkeling. Dat duurt tot het 25ste levensjaar. Niettemin wordt de werking ervan (voortdurend) bekeken door de bril van een volwassen brein. Vervolgens worden er gretig labels uitgedeeld. Wat is ‘normaal’ en waar begint de mythe van het normaal?!
- Een kind mogen coachen is wonderbaarlijk. Een kind vertelt bijvoorbeeld dat het zich in de steek gelaten voelt door een vriendje. Het doet pijn. Dat zie je. Een kind vertelt het allemaal op zijn eigen tempo en dat is vele malen trager dan de volwassen snelheid. Wie past zich aan aan wie? Retorische vraag. En wat gebeurt er wanneer een kind het gevoel heeft dat er geluisterd wordt? Nog een retorische vraag.
Kanaries in de kolenmijn zingen hun eigen lied wij volwassenen staan erbij en kijken ernaar. Luisteren is er meestal niet bij. Ze komen ons iets vertellen en we doen maar weinig moeite om het te begrijpen. Het lied gaat aan onze neus voorbij. Kinderen zijn geniale wezens.
