Tegenwoordig heet iedereen een topper, en alles is top! Het uitroepteken mag niet ontbreken. De leegte krijgt een naam en een uitroepteken zet de leegte wat kracht bij.
Het woord is de expressie van de gedachte. Er is eerst de gedachte en dan het woord. Niet andersom. De gedachte van de ander kun je onmogelijk kennen – de geest is een gesloten boek. De gedachte is dus altijd de eigen gedachte. Het woord is de expressie van de eigen gedachte. De eigen gedachte zegt iets over jezelf, hoe je naar jezelf kijkt, hoe je naar jezelf zou willen kijken.
Wie de ander als een topper benoemt of aanspreekt maakt vooral duidelijk hoe hij over zichzelf denkt. Ik ben een topper! Althans, dat maak ik mezelf wijs. De waarheid, die gewoonlijk onderliggend is, zegt vaak het tegenovergestelde: ik voel mezelf helemaal geen topper, integendeel. Op die manier geeft een mens prijs wat er zich onder het maaiveld afspeelt.
Het woord is de expressie van de mens die het woord spreekt.
Wie aan de top staat weet niet meer waar hij staat. Hij torent er bovenuit en zit met zijn hoofd in de wolken. Het hoofd staat voor de geest. Er bovenuit steken is wat het verwaande bewustzijn doet. Het heeft niets met de lichaamslengte te maken, of soms toch wel.
Daar gaan we. Van alles en iedereen bestaat er in deze tijden een topversie.
Naast toppromo’s zijn er topondernemers, ze zijn zo ondernemend meneer, topvoetballers, toprenners, om even bij de sport te blijven, toparchitecten, ze komen nog maar zelden in de media, topdokters, die we allemaal kennen van het scherm, topkoks, topwetenschappers, topadvocaten, ook bekend van tv, topleerlingen, kan wel tellen als motivatie voor de anderen, topdochters, o help, topcoaches. Topcoach is een ander woord voor succesgoeroe, tenzij het voetbal wordt bedoeld. Een succesgoeroe zal je laten zien hoe zijn succes eruit ziet.
Van al die toppers, uw dienaar krijgt er zowaar stenen kloten van.
Welkom bij Allemaal Toppers! Het zou de titel van een nieuwe soap kunnen zijn, zich afspelend in het hooggelegen Le Château Supérieur. Succes en kijkcijfers gegarandeerd. Intussen komen toplui in de sofa zitten, om te getuigen dat ze zich op de top ondanks alles ongelukkig voelen, en niet meer zo goed weten wat het leven hen te bieden heeft.
De top verraadt vaak een dieptepunt in menselijk geluk.
“Belangrijke mensen zijn interessante patiënten wanneer ze voorbij hun belangrijkheid worden benaderd. Voorbij de façades gaat alles gewoon om hoe moet ik leven?” – Dirk De Wachter bij Friedl’ Lesage – https://www.vrt.be/vrtmax/podcasts/radio-1/t/touche/11/dirk-de-wachter/
De belangrijkheid valt weg en de mens laat zich zien.
Afgevallen belangrijkheid werkt onthullend.
Zonder belangrijkheid komt de mens zelf op het voorplan.
Soms ook niet en vaak pas laat. Het is nooit te laat.
Wie naast me komt zitten laat de belangrijkheid terzijde.
De façade laten vallen is levensnoodzakelijk om mens te kunnen zijn.
Zonder belangrijkheid wordt een mens pas echt belangrijk.
Het vergt moed en durf en inzicht.
Naast de genoemde topberoepen zijn er natuurlijk nog veel meer toppers. Alles is top. Teken des tijds. Een sms met een smiley, top! Een Whatsappje met een hartje of twee, toppie! Jij bent top en ik ben top. Hoe top is dat! Top katapulteert je naar de top.
En dan nog de vreemdste topper in het topgezelschap, het ‘topkind’. Echt. Waar. Gezien op social media. Een kind is niet meer gewoon een kind. Er hangen altijd ergens voorwaarden in de lucht, om aan te beantwoorden. Het zal je maar overkomen dat broer of zus een topper wordt genoemd, terwijl jij vanbinnen denkt, en ik dan, ben ik niet goed genoeg! Het staat niet op het gezichtje te lezen; het kind plaatst zichzelf vanzelf lager in de rangschikking. Soms met blijvende gevolgen.
Wat moet ik me trouwens voorstellen bij een topkind? Een braaf kind, een kind dat gehoorzaamt, een kind dat zijn bord leegeet, of een kind dat erboven uitsteekt qua intellect of talent, of een kind dat doet wat je zelf niet gedaan kreeg? Een soort herkansing op het eigen gevoel van mislukking? In onze cultuur hoort een kind het beter te doen dan de ouder, wat dat beter ook moge betekenen.
Naast de topversie is er van alles en iedereen ook nog de gewone editie: voetballer, ondernemer, architect, kok, dokter, leerling, wetenschapper, sporter, coach, advocaat, chirurg et cetera. Wat het kind betreft: laat een kind maar kind zijn. Een kind wil gewoon graag gezien worden. Dat is genoeg. Ze zijn niet op één hand te tellen, de volwassenen die nooit echt kind zijn geweest. Hun innerlijk kind zit opgesloten en blijkt nog altijd even oud als toen. Het smeekt om eindelijk te mogen opgroeien!
Wanneer een kind voorwaarden krijgt opgelegd gaat het die voorwaarden verinnerlijken. Daar komen volwassenen uit voort die zichzelf voorwaarden opleggen. Het zal nooit goed genoeg zijn.
Voortdurend top moeten zijn is zoiets als constant op de toppen van je tenen lopen. Het kost bakken energie, die je best wel zou kunnen gebruiken om je eigen leven te leiden.
We leven in tijden van uitersten. Ofwel ben je dom, ofwel ben je top en je kunt maar beter de regeltjes volgen om top te worden. Dat is een toestand van nog niet zijn. Het moet altijd meer en beter. We zitten vastgeketend in een razendsnelle draaimolen omdat we per se iemand moeten worden, en liefst een topper. Niet meer gewoon. Gewoon is maar gewoontjes geworden. Om top te zijn sta je voortdurend onder druk. Zo onschuldig is dat allemaal niet. Ons woordgebruik zegt iets over de tijden waarin we leven.
Bereik je niet de top dan heb je dat toch vooral aan jezelf te danken, niet? Eigen schuld dikke bult.
