Kinderen en bij uitbreiding jonge mensen zijn de kanaries in de kolenmijn van deze tijd. De kolenmijn is thuis, de school en de maatschappij in het algemeen. Het is onze vrije keuze om naar de kanaries te luisteren.
Niet gezien worden als mens, van kindsbeen af, ligt aan de basis van een grote pijn, een ondraaglijke pijn, de pijn van er niet te mogen zijn. Van de weeromstuit zullen we er alles aan doen om dit niet te moeten voelen. We vluchten ervan weg of we vechten ertegen of we klappen dicht, in een poging de existentiële pijn te overwinnen.
Een mens wil van nature overleven en zal vroeg of laat genoodzaakt zijn om die pijn te onderdrukken, te verdoven. Het wordt ons ook zo aangeleerd. Het is zogezegd de enige manier om met zielspijn om te gaan, namelijk ze de kop indrukken. Onbehagen moet worden bestreden. Dat is de gangbare aanpak, de mantra die ons met de moedermelk wordt ingelepeld.
Het is helemaal niet te verwonderen dat vooral jonge mensen alles wat voorhanden is, zullen aanwenden om hun ‘pijn van het zijn’ niet te moeten voelen. Wat doet de maatschappij vervolgens nietsvermoedend? De jonge mensen worden met alle zonden Israëls overladen. Ze krijgen van alles de schuld. Eigen schuld dikke bult, dat klinkt bekend. Het is een vrijgeleide om niet verder te hoeven denken. Het zit zo diep ingebakken.
Laat dit vooral een uitnodiging zijn om de problemen waar jonge mensen mee worstelen eens door een andere bril te bekijken. Wij volwassenen zijn volgens mij de voeling kwijt met die mensen die nog volop aan het (op)groeien zijn. Het is een vorm van aliënatie. We zijn ook de voeling kwijt met onszelf.
Jonge mensen zijn de kanaries in de kolenmijn van deze tijd. Hun ‘lastigheden’ brengen het algemeen maatschappelijk onbehagen aan het licht. Hun persoonlijke hindernissenparcours reflecteert de maatschappelijke desoriëntatie en omgekeerd. De labels op hun voorhoofd laten zien wat de volwassenen bij zichzelf niet willen of kunnen zien, hun eigenste blinde vlek.
Geen enkele emotioneel-afwezige ouder zou verbaasd mogen zijn dat het jonge volkje het thuis en op school niet meer weet. Het wachten op Godot is voor vele kinderen bittere realiteit en dan zwijgen we nog over de lege brooddozen.
“De uitdrukking “dat is een kanarie in de kolenmijn” wordt vooral gebruikt als aanduiding voor een vroegtijdig alarmsignaal dat waarschuwt voor groot gevaar. De zegswijze gaat terug op de tijd dat mijnwerkers letterlijk een kanarie in een kooitje meenamen als ze zich ondergronds begaven. De kleine vogeltjes zijn veel gevoeliger voor giftige gassen dan mensen. Stierf het vogeltje dan kon dat er dus op wijzen dat er zich ergens een lek bevond.” (Bron: www.historiek.net)
Automatisch ontwikkelen kinderen en jongeren perfectionisme. Er zit op de duur niets anders op dan altijd en overal je stinkende best doen om de aandacht te krijgen waar je sowieso recht op hebt – bestaansrecht – en die eigenlijk nooit ter discussie zou mogen staan.
Het is weer van dat. Kunnen die jonge mensen onvoldoende begrijpend lezen, zij zijn het opnieuw die door de ‘kantieke schoolmeester’ (LP Boon) met de vinger worden gewezen. Alsof ze ook dat aan zichzelf te danken hebben. Denkt men er wel voldoende over na dat stress de gezonde groei van het kinderbrein ernstig in het gedrang kan brengen?!
Kanaries in de kolenmijn zijn ons te snel af. Ze zenden alarmsignalen uit voor wij er erg in hebben.
We zijn de voeling kwijt met het jonge volkje. We leven in een andere wereld, met andere wetten, andere normen.
- Recent onderzoek stelt dat kinderen, anders dan volwassenen, niet uitgaan van kloktijd. De onderzoekers ontdekten dat we als kind een andere tijd hebben. Kinderen bepalen hoe lang iets duurt aan de hand van de hoeveelheid gebeurtenissen die plaatsvinden: bij twee video’s van een minuut duurt de spannende video voor hen langer dan de saaie.
- Een kinderbrein werkt anders dan een volwassen brein. Het is nog in volle ontwikkeling. Dat duurt tot het 25ste levensjaar. Niettemin wordt de werking ervan (voortdurend) bekeken door de bril van een volwassen brein. Vervolgens worden er gretig labels uitgedeeld. Wat is ‘normaal’ en waar begint de mythe van het normaal?!
- Een kind mogen coachen is wonderbaarlijk. Een kind vertelt bijvoorbeeld dat het zich in de steek gelaten voelt door een vriendje. Het doet pijn. Dat zie je. Een kind vertelt het allemaal op zijn eigen tempo en dat is vele malen trager dan de volwassen snelheid. Wie past zich aan aan wie? Retorische vraag. En wat gebeurt er wanneer een kind het gevoel heeft dat er geluisterd wordt? Nog een retorische vraag.
