“Voor het eerst telt ons land ruim 500.000 langdurig zieken. Dat blijkt uit cijfers van 2022 van het RIZIV. Het gaat over werknemers en zelfstandigen die meer dan 1 jaar arbeidsongeschikt zijn en erkend zijn als invaliden door het RIZIV. In 5 jaar is hun aantal met zowat een kwart gestegen. Mensen met psychische stoornissen en rug- en gewrichtsproblemen blijven het vaakst langdurig thuis.”
Bron: https://vrtnws.be/p.Yb79DL9PD
De belangrijkste redenen van langdurig ziek zijn:
- psychologische stoornissen zoals depressie en burn-out
- ziekten van het bewegingsstelsel en het bindweefsel zoals rug- en gewrichtsproblemen
De belangrijkste oorzaak van deze stoornissen en ziekten: stress en vooral posttraumatische stress, want dit laatste heb je niet in de gaten! Posttraumatische stress doet zijn werk onder de radar.
Bron: vele wetenschappelijke studies die helaas niet de weg vinden naar het grote publiek
Het echte gevaar komt altijd vanuit een dode hoek. Wil je in een dode hoek leren kijken? Ga dan niet op een wachtlijst staan maar kom gerust eens aankloppen. Een wachtlijst, wat heb je daar trouwens aan?! Ook op twee wachtlijsten gaan staan zal je niet onmiddellijk vooruit helpen. Het blijft altijd afwachten, ook na het veel te lange wachten.
Op een wachtlijst sta je toch vooral wortel te schieten en je weet niet welke vruchten je gaat plukken, als er al iets te plukken valt. Het kan geen toeval zijn dat vooral psychologen met wachtlijsten werken.
Wat staat er je te doen in plaats van het eindeloze wachten? Godot komt niet, dat weten we sinds Samuel Becketts Waiting for Godot (1954).
Breng je familiegeschiedenis in kaart en je zult jezelf veel beter leren kennen. Ons onbewuste draagt niet alleen onze eigen biografie mee, met nadruk op de eerste zeven jaar, maar ook de emotionele erfenis van de voorgaande generaties. Ons eigen innerlijk kind is drager van deze overdracht of emotionele erfenis.
Deze kan bestaan uit een combinatie van angsten, emoties (positief en negatief), verlangens, gedragingen, (beperkende) overtuigingen en nachtmerries, die mogelijk van generatie op generatie worden doorgegeven en blijven doorwerken.
Ons innerlijk kind, inclusief de erfenis, is ons kostbaarste bezit. We bouwen er een innerlijke muur rond, die ons beschermt maar ook dodelijk eenzaam maakt. Muren zijn er om gesloopt te worden.
Waaruit kan de eigen, vaak verborgen biografie zoal bestaan? Enkele voorbeelden.
- Als we als kind te weinig veilige hechting en geborgenheid ervaren hebben, geeft dat later een gevoel van verlatenheid, diepe eenzaamheid, gebrek aan eigenwaarde en een hunkering naar de symbiose die je als kind zo gemist hebt.
- Als ouders hun kind nodig hebben voor hun eigen emotionele behoeften, omdat hun eigen vroegkinderlijke behoeften niet vervuld zijn geweest, kan dat een verstikkend gevoel geven, voor het kind maar ook later in partnerrelaties. Sommigen gaan dan heel rigide grenzen stellen om de ander bij voorbaat buiten te houden of slaan in paniek als de ander te dicht komt.
- Sommige georganiseerde netwerken spelen handig in op dit soort fundamentele bindings- en verlatingsangst. Uit winstoogmerk. Op de duur maar meestal al vrij snel durf je het netwerk niet meer te verlaten.
De emotionele erfenis en de kwetsuren die het innerlijk kind meedraagt, genereren behoorlijk wat stress en dan zwijgen we nog over de dagelijkse stress die erbovenop komt. In een poging om de dagelijkse stress, als gevolg van een onmenselijk economisch systeem, onder controle te houden loopt het tegenwoordig helemaal uit de hand. We liggen massaal aan het infuus. We zoeken constant naar verdoving of we vluchten weg van de stress, wat opnieuw stress geeft.
Niettemin, geniet van de lente, ze is dra in het land. Vermijd te allen tijde dat je wortel schiet op de een of andere wachtlijst.
