Soms heb ik het wel eens over de liefde met de man of vrouw die naast me komt te zitten. Het gebeurt eigenlijk telkens opnieuw wanneer ik voel dat er stront aan de knikker is, dat er angst in het spel is. En geef toe, hoeveel momenten zonder angst zijn er nog in deze barre tijden?!
Angst om dood te gaan, angst om te leven, dat is min of meer hetzelfde, angst om ziek te worden, angst om verlaten te worden en moedersziel alleen te zijn, angst overal. De pandemie heeft die angsten wat versneld aan het licht gebracht maar is er niet de oorzaak van. Door de pandemie wel als oorzaak aan te wijzen hoef je niet verder te zoeken naar de ware oorzaak …
Waarom de liefde als gespreksonderwerp, of beter: als gevoel? Er is een simpele uitleg. Liefde voelen gaat nooit samen met angst voelen. Door liefde te voelen verdwijnt de angst. Jawel, iedereen kan liefde voelen. Sommigen voelen liefde voor hun kat, hun hond, hun parkiet, hun man of vrouw, meestal hun kinderen. Allemaal hetzelfde gevoel van liefde. Bij zo’n oefening gebeurt er wat in ons ingenieuze brein. Er worden van die gekke stofjes gevormd, oxytocine en acetylcholine, om ze niet te noemen. Je gaat in een diepe rust en voelt liefde. Het is een moment zonder enige angst. Dat is de stretch, het nieuwe perspectief, de uitweg uit de existentiële angst.
Eerlijk gezegd, ik heb de mosterd gehaald (en bewerkt) bij Viktor Frankl en Edith Eger – beiden hebben de nazikampen overleefd. Ze overwonnen hun angst door aan hun lief te zitten denken. Hun wijsheid is intussen wetenschap geworden. Excuus aan zij die niet geloven in de wetenschap of deze wetenschap niet kennen, wat dikwijls op hetzelfde neerkomt. Wat je niet kent ontken je en zo mag wat je niet kent ook niet in je bewustzijn komen.
Ontkenning is en blijft een (hardnekkige) vorm van zelfbescherming …
Met dank aan David R. Hawkins, MD, PhD, internationaal gerenommeerd psychiater, bewustzijnsonderzoeker, spiritueel docent en mysticus. Auteur van onder meer Power vs Force (1995). Zijn onderzoek is wetenschappelijk gevalideerd en gepubliceerd in diens proefschrift Qualitative and Quantitative Analysis and Calibrations of the Level of Human Consciousness, an elaborate discussion of the Scale of Consciousness (Kwalitatieve en kwantitatieve analyse en kalibraties van het niveau van het menselijk bewustzijn).
Hawkins maakt duidelijk dat er twee soorten energie zijn: katabool en anabool. Bij anabole energie draait alles om creatie, constructief denken, uitbreiden en gericht op ontwikkeling. Resoneren met dit soort energie helpt om vooruit te komen, om je goed te voelen. Katabole energie daarentegen zuigt je volledig leeg. Het is een vorm van energie die je interne en externe dreiging doet ervaren en op de lange termijn doet bezwijken. Hij doet zich voor als angst, zelftwijfel, schuldgevoel, schaamte. We zijn van beide gemaakt en we hebben ze ook allebei nodig om te groeien. De vraag is alleen hoe bewust we zijn van onze innerlijke toestand en de impact ervan op onszelf en de omgeving.
Natuurlijk bestaat er ook angst om liefde te voelen. Het is angst om de angst, angst voor het onbekende. Het heeft te maken met ooit te weinig liefde hebben mogen ervaren, en dat blijft je onbewust parten spelen. Zelfliefde kun je alsnog bijtanken – zonder bijkomende taksen of andere bedrieglijke onzin.
Uit de liefde komt de minne voort, soms met hoofdletter en een knipoog op het eind.
