Voor alles is er een eerste keer. Zo mocht ik het onlangs meemaken dat een cliënte geen bloemen maar een doos zakdoekjes meebracht naar mijn praktijk. Bij ons eerste gesprek had ze namelijk een volledige doos verdriet achtergelaten. “Om het goed te maken,” zei ze verontschuldigend. De oude was leeg. Dat kwam wel goed uit. Overigens, let er maar eens op hoe vaak Vlamingen ‘sorry’ zeggen.
“Kijk, een nieuwe doos ultra soft.” Waarom ultra soft? Oud verdriet vraagt om een zachte bedding. Dat had ze goed begrepen.
Een mens verzamelt wel wat in dit leven, verzamelwoede, verzamelverdriet, alsof we er nog grootse plannen mee hebben. Hamsteren is niet gezond maar het past wonderwel in de westerse schuld- en schaamtecultuur – hoe meer schaamte, hoe meer verdriet? Je kak inhouden, het komt meestal niet goed. ‘What you resist persists’ wist Carl Jung al.
E-motie is energie in beweging of net niet. Er is flow of net niet. Emoties verdragen het niet om onderdrukt te worden. Ze zijn zoals teugels, je moet ze vieren, om innerlijk in balans te blijven (homeostase).
Emoties hebben met andere woorden een functie. Ze jarenlang onderdrukken of niet uiten (expressie) is nefast voor het menselijk organisme. Zo wees de wetenschap intussen op de correlatie tussen lage rugpijn en onderdrukte woede, en woede is slechts de verpakking van een doos oud verdriet.
Oud verdriet loslaten is jezelf bevrijden en dikwijls ook chronische pijn verwijderen. Via traanvocht wordt trouwens het stresshormoon cortisol afgescheiden.
Het is dus nooit te laat om een potje te leren janken. Het lucht op. Het kan een begin zijn van meer flow en meer verbinding.