Soms is er maar één blik nodig om te weten: wij zijn uit echt hout gesneden. Tussen al het vluchtige in deze wereld, herken je echte verbondenheid aan de nerven.
Soms ontmoet je iemand — en ineens beweegt er iets in je wat je lang stil hebt gevoeld. Een oergevoel. Een weten. Wij zijn van hetzelfde hout.
In een wereld waar het menselijk contact vaak zo vluchtig is als ochtendmist, waar woorden snel verdampen en aandacht zelden beklijft, gebeurt het nog maar zelden: echt gezien worden. Echt iemand zien — als mens. Niet de façade, niet het profiel maar de kern.
Je voelt het aan kleine dingen.
Aan de stilte die niet ongemakkelijk wordt. Aan het luisteren dat niet op zoek is naar het volgende eigen verhaal. Aan de blik die niet keurt of (be)oordeelt, maar herkent en erkent.
Zoals twee stukken hout die, ooit door dezelfde stormen gevormd, elkaar zonder woorden groeten. De nerven lopen niet precies gelijk, de scheuren zitten op andere plekken, maar de kern trilt op dezelfde toonhoogte.
Tegen de stroom van deze tijd in — waarin verbinding pijnlijk oppervlakkig wordt geconsumeerd — groeit daar iets dat niet haastig is, niet gemaakt, niet afgelikt. Echte verbondenheid vraagt geen snelheid, geen effect, geen schone schijn. Ze vraagt geduld. Aanwezigheid. Moed om jezelf te zijn, zonder het mooier te maken dan het is.
Misschien is dat wel wat het betekent om uit hetzelfde hout gesneden te zijn: niet per se hetzelfde denken of handelen, maar dezelfde grond onder de voeten voelen. Dezelfde scheuren accepteren, dezelfde verlangens dragen.
Als je iemand ontmoet die niet probeert indruk te maken, maar simpelweg aanwezig is — iemand die zijn of haar littekens niet verbergt maar ze meedraagt als levend bewijs — dan weet je: wij zijn uit echt hout gemaakt, uit het juiste hout gesneden.
Hout dat leeft.
Hout dat ademt.
Hout dat niet breekt als de storm komt, maar buigt en daarna weer fier rechtstaat.
In tijden van spaanplaat en glanzend fineer zijn zulke ontmoetingen geen toeval. Ze zijn een herinnering.
Aan wat blijft. Aan wat echt is.
Aan wie wij werkelijk kunnen zijn — als we durven.
Echte verbondenheid vraagt tijd, stilte en moed.
2 antwoorden
En dan lees ik zo een mooie parel, en het raakt me diep.
Ik wens het je toe.
En dan lees ik voor het slapen gaan
Zo,n mooie parel en het raakt me, nog
steeds.
Ik kan het je alleen maar toewensen.