Wat bevroren is laat je best langzaam ontdooien

Het is een interessant artikel om te lezen, en er eens wat langer dan dertig seconden bij stil te staan, de aandachtsspanne van tegenwoordig. Het gaat over mensen, vaak jonge mensen, die zich afzonderen van de wereld en als een soort kluizenaar gaan leven – de zogenoemde ‘hikikomori’, “jongeren die zich maanden tot jaren opsluiten in hun kamer om de buitenwereld te ontvluchten.”

dm Praktijk voor coaching en hypnotherapie Wat bevroren is laat je best langzaam ontdooien

Het artikel lees je hier: https://www.demorgen.be/cs-b4834db0

Voor mij is dit een deels herkenbaar fenomeen, al ben ik intussen een ouwe sok geworden, althans volgens de statistieken. Ik herken het zeker uit de tijd toen ik nog jong en fruitig was. Het was voor mij een manier om met de wereld, die dan nog de eigen kleine wereld is, om te gaan, om de eigen ‘kleine oorlog’ te beleven. Om in de te grote wereld te overleven zeg maar. Als er bepaalde dingen tegenzitten heb ik trouwens nog altijd de neiging om me af te zonderen, om de dingen rustig op een rijtje te zetten. Het besef is er. Ik zit er niet in vast.

Er staan interessante dingen geschreven. Dat mag ook wel eens gezegd. 

Wat mij dan weer opvalt is dat de freeze-reactie bij deze vaak jonge mensen permanent is geworden. De meesten kennen dit wel: fight, flight, freeze, tegenwoordig uitgebreid met fawn. Freeze, letterlijk vervriezen of verstijven, is wat er gebeurt wanneer je wordt aangevallen of er dreigt doodsgevaar en je kunt niet vechten of vluchten. Dit ligt volgens mij aan de basis van wat de ‘hikikomori’ overkomt, die “jongeren die zich maanden tot jaren opsluiten in hun kamer om de buitenwereld te ontvluchten.”

Het is een soort schijndood, als enige uitweg om te overleven. We kennen het uit de dierenwereld en het is geen mimicry. Het is een overlevingsmechanisme dat als het ware deel uitmaakt van het besturingssysteem van mens en dier. 

Je mag het deze mensen zeker niet kwalijk nemen, integendeel. Het is hun enige manier om te overleven. Het is hun overlevingsmechanisme, dat nog steeds op ON staat. Anderen ‘overleven’ door een permanente vecht- of vlucht-modus. Dat is bijvoorbeeld het geval bij perfectionisme. Op identiteitsniveau ben je immers voortdurend bezig met ‘bewijzen’ dat je wel goed genoeg bent. Je komt terecht op het hellend vlak van de zelfbevestiging en de bewijsdrang. Dat gaat gepaard met een permanente controledrang. 

Schijndood zijn kan de enige manier worden om te overleven in deze veel te onveilige en overweldigende wereld

Toen de freeze-modus, het zich afsluiten of in elkaar krimpen, actief is geworden, was dat uit bittere noodzaak. Er was wel degelijk gevaar. Een kinderbrein ziet overal gevaar. De omgeving voelde niet echt veilig en dat is nog steeds het geval. In werkelijkheid is het gevaar nu wel weg maar zo ziet het brein dat niet. De ‘hikikomori’ zitten gevangen in een trauma-respons. 

De wetenschap weet intussen hoe dat aan te pakken maar daarmee is de kous niet af. De jongeren zelf zijn niet zomaar bereid om hieruit te ontsnappen. Wat begrijpelijk is. Er zit doodsangst in de weg. De doodsangst van toen zit bevroren.

Bovenstaande benadering is geïnspireerd op het werk van Dr. Peter A. Levine, auteur van onder meer ‘Waking the Tiger: Healing Trauma‘ (1997) en grondlegger van de Somatic Experiencing-aanpak.

Delen:

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Gerelateerd

Boek hier je afspraak

Loading...

Get your first free online consultation

Bibendum neque egestas congue quisque egestas diam. Laoreet id donec ultrices tincidunt arcu non sodales neque