Er was eens een knappe jongeman, Narcissus genaamd. In de loop der eeuwen werd hij telkens opnieuw gedefinieerd als een mythisch wezen. Hij werd verliefd op zijn eigen spiegelbeeld. Als straf zou hij in een narcis veranderen.
Narcis en narcist, het scheelt maar een letter maar het is een wereld van verschil. Hebben narcis en narcist überhaupt iets met elkaar gemeen?
Een narcis laat zich zien. Een narcist opereert in het verborgene. Hij is opgetrokken uit voorbedachten rade. Alles is berekening, van a tot z, van begin tot eind en soms is dat het einde van de ander.
Je wilt het niet weten hoe vaak het voorkomt. Mensen in een partnerrelatie getuigen – dagelijks – dat ze ten einde (raad) zijn in hun relatie met een verborgen narcist(e). Ze werden ooit gevangen genomen als een levende prooi. Sindsdien voelen ze zich gevangen.
Verborgen narcisten zijn de tijgers in het struikgewas. Je hoort slechts het geritsel en plots word je opgepeuzeld. Ze doen het met de nietsontziende snelheid die hen eigen is. Er is geen kruid tegen gewassen.
Ze zijn de Eichmann-achtigen van deze wereld. Het zijn onmensen. Ze zijn nauwelijks mens te noemen. Ze hebben geen moreel besef en geen schaamtegevoel. Empathie kennen ze niet. Ze weten niet wat het betekent om je in een ander mens te kunnen inleven. Het zijn wezens met een verborgen constructiefout. Wanneer hun constructiefout wordt ontdekt, schieten ze in de vecht- of moordmodus.
Het zijn mensen die in se niet bestaan. Niet kunnen bestaan omdat ze iets wezenlijks missen: inlevingsvermogen. Ze hebben geen identiteit en bijgevolg moeten ze de identiteit van de ander stelen. Door deze identiteitsroof kunnen ze zelf overleven. De ander gaat eraan ten onder.
Ze kunnen niet bestaan en ze kunnen het niet hebben dat een ander wel bestaat en floreert. Ze drijven op jaloezie. Vanbinnen zijn ze leeg. Het zijn lege mensen. IJskoud en tegelijk charmant. Met hun charme gaan ze op jacht, om de aantrekkelijke prooi te vangen en te vernietigen. Ze zijn extreem gevaarlijk maar ze lopen vrij rond. Vandaag is er gelukkig eentje tegen de lamp gelopen maar tegen welke prijs?
De huidige maatschappij is een kweekvijver voor narcisten, en voor psychopaten. Ze zijn familie van elkaar. De laatsten doorstaan dodelijke dooprituelen in hun weg naar de top.
Jef Vermassen vat het meesterlijk samen. “Jürgen D. heeft Ilse Uyttersprot niet graag gezien, maar wel haar status. Die wilde hij veroveren. Dat kan hij als geen ander. Deze man weet hoe hij mensen om de vinger kan draaien.”
Verborgen narcisten kunnen niet graag zien. Dat is de constructiefout. Ze zijn slechts aangewezen op status, geld en macht. Die gaan ze stelen bij de ander en als de ander ook nog aantrekkelijk is, is dat meegenomen. Ziehier mijn prooi waarmee ik graag loop te pronken – tussen haakjes: het is een manier om ze te detecteren.
Ook de waarheid zit verborgen. Verborgen narcisten lopen rond met een extreem laag zelfbeeld, dat ze van de weeromstuit omzetten in totaal het omgekeerde. Ze spelen de perfectie en dat maakt ze, zoals gezegd, extreem gevaarlijk. Het zijn perfecte acteurs. Om theater te zien ga ik toch liever naar het echte theater …
Ook treffend is dit. “Ik noem dat het moederteresasyndroom”, vervolgde Vermassen. “Ik heb in mijn carrière heel veel echtscheidingen gedaan. En ik heb zo vaak hetzelfde gehoord: ik ga hem helpen, ik ga hem genezen. Ook Ilse Uyttersprot wilde dat doen.”
Moeder Theresa of het redderssyndroom. Het wordt een syndroom wanneer het dwangmatig gebeurt. Daar kunnen we bij stilstaan en ons afvragen waar het dwangmatige vandaan komt. Laten we niet vergeten dat het een uitvergroting is van iets dat de mens tot mens maakt: de ander helpen. We beseffen alleen niet dat verborgen narcisten niet te helpen zijn. We … blijven … proberen … en … we … doen … ons … best.
Verborgen narcisten zijn voortdurend op rooftocht. In werkelijkheid zijn ze zelf een vogel voor de kat.
Gaan we in de toekomst het gezicht van de verborgen narcist beter herkennen? Probeer het te voelen. Ze zijn fake van kop tot teen.
