Soms denk ik, er zijn geen domme vragen.
En dan vraag ik aan de schone mens naast me: stel dat je opnieuw geboren wordt en je trekt voor de allereerste keer de gordijntjes (van het toneel dat het leven is, all the world’s a stage) open, wat zou je dan willen horen?
Dat er geen domme vragen zijn, denk ik, maar ik merk wel dat het voor de meeste mensen een bevreemdende vraag is, althans op het eerste gezicht. We weten natuurlijk niet wat er toen effectief werd gezegd, of er iets werd gezegd. We hebben het eigenlijk nooit geweten. We hebben het wel gevoeld, of niet.
Ik doe een nieuwe poging, en ik zeg: stel dat de vraag a piece of cake is, simple comme une pomme …
“O ja, natuurlijk, dat ik welkom ben, dat ze mij graag zien komen, dat ze mij graag zien, dat ze zo blij zijn mij eindelijk in hun armen te kunnen sluiten, dat ik oké ben zoals ik ben et cetera.”
“Het is eigenlijk helemaal niet moeilijk. Het is gemakkelijk. Waarom heb ik dat dan niet zo gevoeld?”
Da’s een goeie vraag. Stel je voor dat je dat nu zou kunnen voelen? Nu, maintenant, tout suite.
Heel duidelijk: “Natuurlijk wil ik dat.”
De rest is hypnotische trance. Mijn stem gaat met je mee, zou wijlen Milton Erickson zeggen.
Voor mij persoonlijk wordt er ook een rode draad zichtbaar. Ooit heb ik zelf de tanden stukgebeten op de transformationele generatieve grammatica (TGG) van Noam Chomsky. Veel later volgde ik twee jaar neurolinguïstisch programmeren (NLP) bij het Ontwikkelingsinstituut, waar ik nog altijd dankbaar op terugkijk. En recenter mocht ik twintig dagen aanschuiven bij coryfee Anné Linden voor een verkwikkend bad Ericksoniaanse hypnose. Zij heeft het nog uit de eerste hand. – https://www.annelinden.net/
