Wat jongeren meer dan ooit nodig hebben is een gids aan hun zijde die met open blik een tip van de sluier van het leven oplicht. Die hen een luisterend oor biedt voor de pijn en twijfel die ze nog niet zelf de baas kunnen. Die hen laat zijn zoals ze zijn met al hun talenten en besognes.
Een gids voor het leven. Hand in hand.
De realiteit is vaak anders. De gids geeft niet thuis en ook als-ie thuis is, is-ie er niet echt. De buitenwacht, die plakt dan weer labels aan de lopende band alsof het postzegels betreft – sommige experten hebben doorgeleerd om een monopolie in de postzegelkunde te verwerven.
De maatschappij kweekt afwezige vaders, vaderfiguren, gidsen. Altijd bezig. Te druk met druk zijn.
Weet je wat er gebeurt wanneer je met aandacht en verwondering naar dat jong geweld luistert? Jonge mensen voelen zich ineens weer mens.
Een label is slechts een oordeel, een afwijking op het normaal dat niet bestaat.
De realiteit is helaas ook dat het jonge bloed wordt vergiftigd met pfos chemical. Het staat in de krant. Het lijkt wel dat jonge mensen moeten worden voorbereid op de oude demente dag waar de vergiftiging tot het bittere eind zal worden doorgevoerd.
