De keuzevrijheid van de mens is werkelijk ongelimiteerd. Sommigen maken dankbaar gebruik van die vrijheid om de zon te ontkennen, of de bolvormigheid van de aarde. Dat kan ook, zelfs in grote getale. Moet wel toegeven dat ik deze laatste, die aardbol, nooit vanop een lichtjaar afstand heb kunnen aanschouwen. Rechtvaardigt die realiteit een zekere twijfel?!
Gisteren had ik het in besloten kring even over Wabi-Sabi, een brokje Japanse wijsheid, en de kracht van de imperfectie. Het eindresultaat is mooier dan het origineel. Da’s ook het mooie aan ouder worden. Er komt wijsheid in de plaats, tenzij je meent te moeten ontkennen dat er zoiets als wijsheid bestaat. Misschien heb je dat thuis nooit mogen ervaren en zag je alleen blindheid.
Als we ergens een wonde oplopen dan weten we maar al te goed dat die wonde eerst moet kunnen helen en genezen om te vermijden dat het een etterende wonde wordt. Als we ergens een kwetsuur oplopen, en dat doen we allemaal wanneer we nog amper kunnen lopen, weten we om te beginnen niet dat we een kwetsuur hebben opgelopen, laat staan dat we de noodzaak zouden inzien om die kwetsuur te laten helen. Dat is helemaal niet je eigen fout. Er is in dit land nul komma nul psycho-educatie. Er is wel heel veel medicatie voorhanden om werkelijk niets meer te moeten beseffen. De zombies komen eraan …
Wat zijn zombies anders dan een groteske uitvergroting van de verdoofde mens?! Ze zijn intussen realiteit. Gezien op tv.
Ook kwetsuren beginnen na verloop van tijd te etteren. Het worden etterbuilen. De pijn ondermijnt je vanbinnen. Een andere naam daarvoor is chronische stress. Al de rest zijn oppervlakteverschijnselen, die de hele gezondheidsindustrie eindeloos blijven voeden.
De vraag is niet zozeer of de zorg zal imploderen dan wel wanneer. Om er iets bij te betrekken dat recentelijk weer in het nieuws zat, op de Titanic werden die vragen zelfs niet gesteld. Er werden tout court geen vragen gesteld. Wie vragen stelt kan immers antwoorden beginnen zien.
Nu, de zorg gaat zijn tijd wel mee, toch al minstens veertig jaar. Dat is zo ongeveer de levensduur van een kerncentrale.
