Het eerste wat de ‘probleemjongere’ zegt: het is hier veilig en zo gezellig.
Veiligheid. Nestwarmte. Het zijn fundamentele voorwaarden voor een mens om te kunnen floreren in het leven. Vele jongeren groeien op in onveilige leefomstandigheden. De nestwarmte en de geborgenheid ontbreken. Dat zorgt voor ernstige tekorten. Om de tekorten in te vullen moeten ze zelf op zoek. Ze vinden duizenden roesmiddelen op hun pad. Het is volkomen menselijk dat ze erin tuimelen. De manipulatie loert voortdurend om de hoek.
Niemand wil verstoten worden uit de groep. Het is ons dierlijk instinct. Verstoten worden is doodgaan.
Zouden we niet beter eens wat milder worden tegenover die jonge mensen? Ze zijn op zoek naar een identiteit en naar een eigen leven. Ze willen op eigen benen staan. Het is een mensenrecht. Ze willen loskomen uit het keurslijf van de ouderlijke controle. De rups wil vlinder worden. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Al te vaak wordt dat wonderlijke proces reeds in de kiem gesmoord. Meestal onbewust en niet zo bedoeld.
Behalve veiligheid en nestwarmte, noem het gerust ook gezelligheid, is er ook tijd en menselijkheid nodig. Tijd om op verhaal te komen. Menselijkheid om zelf ook mens te mogen zijn. Voor vele jonge mensen is het kennelijk ongewoon om tijd en menselijkheid te ontmoeten in de reguliere hulpverlening. Terwijl dat net essentiële bestanddelen zijn in een groei- en/of herstelproces. Tijd is kostbaar en daarom is die tijd er meestal niet. Menselijkheid is daarenboven iets wat je nergens op school kunt leren. Zonder die noodzakelijke tijd en menselijkheid bouwen (te) veel jongeren noodgedwongen een jarenlange ervaring op in de hulpverlening.
Terug naar zo’n ‘probleemjongere’. Het gaat onder meer over veiligheid en over auto’s, over veilige auto’s en daarmee raakt hij aan een gedeelde interesse. Hij vraagt of ik de kooi van Faraday ken. Ja maar ik voel dat hij er meer over weet. Verborgen talent, dat misschien wel voor de eerste keer wordt gezien en erkend. Hij legt het haarfijn uit. Hij glundert en ik leer bij. Als coach steek je wel wat op in een gezellige ruimte. Het is een wisselwerking. Dialoog. Noem het verbinding. Zo menselijk. Naast mij zit een jonge mens die meermaals als ‘probleemjongere’ is bestempeld. Laten we dat ook niet vergeten. Een mens is nooit vergeefse moeite.
Voor zij die het willen weten. Een kooi van Faraday, genoemd naar Michael Faraday, is een kooi-achtige constructie van elektrisch geleidend materiaal, zoals koper of ijzer, die ervoor zorgt dat statische elektrische velden niet tot in de kooi kunnen doordringen. Zo’n kooi biedt daardoor bescherming tegen statische ontladingen zoals een bliksem. Een auto is een schoolvoorbeeld van zo’n elektromagnetisch dode ruimte.
Michael Faraday, FRS (Newington Butts bij Londen, 22 september 1791 – bij Hampton Court Palace, 25 augustus 1867) was een Brits natuur- en scheikundige. De natuurkundige William Henry Bragg, winnaar van de Nobelprijs in 1915, kenmerkte Faraday als volgt: “Prometheus heeft, zegt men, ons mensen het vuur geschonken; aan Faraday danken wij de elektriciteit”. – Bron: Wikipedia
Na een dik uur komen we echt terzake. Zijn auto is voor hem meer dan een kooi van Faraday. Het is een ruimte waar hij zich in alle veiligheid kan terugtrekken om tot rust te komen. Een ‘probleemjongere’ heeft er nood aan om te kunnen ontsnappen aan een te onveilige, te drukke en gestreste wereld. Zijn hoogstpersoonlijke veilige cocon in deze tijden. Zijn thuishaven in bange dagen.
Persoonlijke groei komt voort uit het veiligheidsgevoel vanbinnen.
