Zullen we het eens over het leven hebben? Het is gewoon een uitnodigende vraag.
Dat ik toch zo’n rustige mens ben? Dat hoor ik ook wel vaker. Geworden ben, dat is correcter. Het is ooit anders geweest.
Welaan, ik ben zo’n rustige mens geworden, bijwijlen zelfs een ietsiepietsie stoïcijns, met een doel: om het samen over het leven te kunnen hebben! Vanuit een toestand van onrust of stress is dat überhaupt niet mogelijk. Het leven laat zich niet vatten wanneer je er als een kieken zonder kop bijloopt. Ik moet nog dit. Ik moet nog dat. Komt niet goed.
Rust. Het jaagt velen angst aan. Mij niet, niet meer. Ik wil niets anders en af en toe wat stress. Dat kan geen kwaad. De boventoon moet wel rust zijn. Alleen in rusttoestand zijn we onszelf. Stress is zelfs zo’n schadelijk verschijnsel dat het ons denken onderbreekt. Je weet nog nauwelijks wat je doet onder stress. Het zorgt voor gevaarlijke toestanden.
Te veel aanmaak van cortisol, het stresshormoon, maakt een mens op de lange termijn letterlijk ziek. Te veel stress ondermijnt het leven, laat staan dat je dan nog de moed kunt opbrengen om het over het leven te hebben. Stress jaagt je vooruit. Er is altijd wel wat te doen. Je mag vooral niet stilstaan, want stilstaan is achteruitgaan. Dat soort prietpraat. Ooit vanop de kansel in de opengesperde mondjes ingelepeld en door de huidige succesgoeroes nog altijd als een mantra uitgedragen en duur verkocht. Illusies verkopen nog altijd het best.
Je moet juist wel kunnen stilstaan om sterker vooruit te kunnen gaan.
Mensen vinden het ook wel fijn om over het leven te babbelen, toch vanaf een zekere leeftijd, met name wanneer er al wat eelt op de ziel staat, en de handen wat moe zijn van de lange arbeid. Er mag ons wel gezegd zijn (lees: wijsgemaakt) dat de zo begeerde erkenning wel zou volgen, de erkenning die we echt als mens nodig hebben, de existentiële soort, die komt maar niet. Het is vele malen wachten op Godot.
Over het leven babbelen is iets doen. Duidelijk. Er is ook tijd voor nodig. Je moet er tijd voor willen vrijmaken. Dat is ook iets doen. Iets doen om gewoon niets te doen, dat is de kunst. Met elkaar verbinden is gewoon niets doen. Gewoon zijn. Er gewoon zijn voor elkaar.
‘Ik ben er en ik luister’ staat te lezen op mijn website. Deze attitude schept het klimaat, de veiligheid en het vertrouwen om te zeggen wat je nooit eerder hebt kunnen zeggen. Dat werkt bevrijdend.
Zonder rust is er slechts (zelf)vervreemding en dus geen verbinding met jezelf. Zonder verbinding met jezelf is er geen verbinding met de ander mogelijk. Slechts in rust ben je helemaal jezelf en klaar om het met de ander over het leven te hebben. You’re welcome.
