Wie zegt dat je als ondernemende mens niet aan het ondernemen bent vanuit een vertekend of verwrongen zelfbeeld? Juist, wie zal het zeggen – het zelfbeeld is een van onze wezenskenmerken die onderhuids werken. Het zelfbeeld werkt als het ware in het zwart.
Misschien is er pestgedrag in je leven geweest, misschien ook niet. Weet in elk geval dat pestgedrag het zelfbeeld aan diggelen gooit, zonder dat je dat beseft. Het speelt onder de radar en daardoor ontsnappen de gevolgen ervan aan het blote oog.
Het lichaam zal signalen uitzenden, tot en met vervelende (stress)klachten, maar wat pestgedrag nog meer doet: het snijdt de pijn af. Dat is een beschermingsmechanisme – geen mens wil pijn lijden! Daardoor voel je niet echt wat het met je doet, hoe het je handelen en ondernemen bepaalt en beperkt.
Kijk je zelfbeeld in de ogen, maak het sterker en doe het weer in je voordeel werken.
Weetje. Zelfs octopussen blijken een plek waar ze een pijnlijke injectie hebben gekregen nadien te mijden. Maar hun zelfbeeld zal hen worst wezen! Het zijn octopussen, geen mensen.
Pestgedrag bepaalt je gedrag! Je gaat de pijn uit de weg. Je gaat vechten, vluchten of vervriezen. Verslavingsgedrag is een veelvoorkomend gevolg. Het punt is dat je de onderliggende oorzaak niet ziet of niet durft te zien maar er wel de soms nare gevolgen van ondervindt. Oorzaak en gevolg, weet je wel. Zoals bij elk repetitief trauma is het tasten in het duister naar mogelijke correlaties. Bovendien openbaren de gevolgen zich meestal pas zovele jaren later. Erover praten kan lastig zijn, gezien de pijn die we toch liever uit de weg gaan. Het past ook niet in onze cultuur om ervoor uit te komen wat je overkomen is. In een prestatiemaatschappij waar het oordelen zelden of nooit uit de lucht is, kan het best lastig zijn om over jezelf te getuigen. Niet zelden is er weer een andere pestkop in de buurt en telkens gebeurt er iets vanbinnen.
Als we ervoor uitkomen wat ons overkomen is, kunnen we eindelijk de pijn echt voelen en ieders leven (zin)voller maken. Om dat mogelijk te maken is de onverdeelde aandacht van een compassionate witness gewenst. Alleen met mildheid en mededogen, zonder oordeel, voelt een mens zich veilig om op verhaal te komen.
We weten intussen ook dat positieve ervaringen belangrijk zijn en dat je die kunt beleven, hier en nu of met je verbeelding. Het wakkert dezelfde neurotransmitters aan. Dat zijn die gekke stofjes in ons brein.
Eén reactie
Stalken is ook een vorm van pesten, maar dan tussen volwassenen. En dit blijft evenzeer nazinderen in geest en lichaam.
Alle verbondenheid valt weg.