Laat ik maar eens heel naïef zijn. Dit heet dan een heel korte intro.
Zo wil ik zijn, zo naïef als ik groot ben. Dat is tegenwoordig een kleine 1,82 meter, voorlopig nog zonder krimp. Alleen de hersenen krimpen wat, denk ik toch. Bij mijn moeder, die dementie had, waren ze fel gekrompen. Maar dat geheel terzijde. Het denken valt weg op het eind. Het komt er het laatst bij bij het opgroeien, eerst het primitieve en het emotionele brein, en gaat het eerst weer weg. De cirkel van het leven. Best niet te veel over nadenken.
Laten we ze maar gebruiken, die hersenen van ons, voor het te laat is. En mijn toverstaf, die wil ik ook inzetten, al was het maar voor een dag als deze. Vandaar de naïviteit waarmee dit epistel begint. Een mens moet kunnen toveren om het leven zoals het is naar waarde te schatten.
Laatst schreef ik de gedachte neer dat er naast vele goede mensen ook vele slechte mensen moeten bestaan. Hoe verklaar je anders dat de wereld stilaan naar de kloten gaat. Maar wacht, een mens is niet zomaar slecht. Een mens wordt slecht door alles wat hem/haar overkomt, vaak al bij het ochtendgloren van het leven. Dat is nogal wat.
Sommige kinderen moeten het maar zien te redden in soms de meest erbarmelijke leefomstandigheden. Het tekent je voor het leven. Wordt er onderweg niets aan gedaan, aan de gevolgen van die omstandigheden, dan neem je dat overleven mee in het graf. Trauma gaat over van de ene generatie naar de andere.
Een mens kan dus slecht ‘worden’ door de omgevingsfactoren. Hij is het van nature niet, integendeel. Elke mens komt als een onschuldig kind ter wereld. Onschuldiger dan een kind bestaat niet. Je moet er maar eens op letten, mocht je eraan twijfelen. Zo’n spelend kind; het is helemaal in het moment, zonder er veel bij na te denken. Ik weet het, Jean-Jacques Rousseau (1712-1778) zei dat ook al. Hij wees erop dat een mens gaandeweg bezoedeld geraakt en dat de onschuld zienderogen verdwijnt. De bezoedeling zou ik eerder traumatisering willen noemen. Er is veel onderzoek voorhanden en deze visie sluit ook beter aan bij de moderne neurowetenschap. De impact van trauma op het brein is gewoon niet te schatten. Of toch wel, de scans van een getraumatiseerd brein zijn hallucinant om te zien. Gelukkig maar dat de technologie intussen is bijgebeend. We beschikken over argumenten.
Laat ik dan maar het experiment doen. Met mijn toverstaf tover ik alle innerlijk trauma weg. Ziezo. Klaar. Opnieuw verschijnt de kinderlijke onschuld, en dat is helemaal niet kinderachtig. Alle slechtheid verdwijnt uit de wereld en uit de mens. Geen oorlog meer. Geen narcistisch misbruik meer. Geen machtsrelaties meer. Geen emotionele verwaarlozing meer. Geen omstandigheden meer waarbij kinderen op water en droog brood moeten overleven, in een emotionele woestijn, zonder de levensnoodzakelijke en onvoorwaardelijke aandacht die elke mens verdient. De liefde bepaalt nu alles. Eindelijk vrijheid.
Wat is het toch fijn om naïef te zijn. Wat je zoal vermag met een toverstaf de dag van vandaag.
