Vele mensen leven in een getroebleerde relatie tot hun vader en/of moeder. Dat komen ze getuigen. Hoe ze zich tekortgedaan voelen. Hoe het hen constant bezighoudt. Hoe het hun slaap verstoort. Allemaal stress en veel gepieker.
Sommigen vertellen nog meer. Hoe een coach of andere helpende hand hen heeft aangeraden om het alsnog te proberen goedmaken met de ouder(s). Om het uit te praten. Om hen vergeving te schenken – wat een overmoed! Om hen te bevrijden van hun zonden. Om hen het boetekleed te zien aantrekken. Dit en dat.
En gaat het nu beter, is dan mijn naïeve vraag.
“Nope, integendeel,” klinkt het. “Mijn pa/ma was zo verbaasd. Hij/zij was er zich helemaal niet van bewust zoveel fouten te hebben gemaakt. Resultaat is dat het nu nog erger is. Hij/zij voelt zich nu pas echt schuldig – was ik dan zo’n slechte vader/moeder?”
Drama ten huize van. Vele ouders zitten zo al vaak met de vraag: ben ik wel een goede vader/moeder geweest? En dan moet je dit nog eens aanhoren. Quelle horreur. Een beetje cynische opmerking moet af en toe kunnen, vind ik: sommige coaches, en wie nog, moeten (om het met de woorden van Harry Mulisch te zeggen) “terug in het water geworpen worden.”
Ook aan de andere kant neemt de schuld en de schaamte toe. State of the art: we zijn nog verder van huis, de worstelingen zijn nog heftiger, nog meer scherven te lijmen. De toestand is zeker niet hopeloos maar er kan extra averij zijn opgelopen. Er is bijgevolg nog meer herstel nodig.
Voor zij die denken dat het wel echt heeft geholpen: dat denkt de denker in jezelf. Hij denkt zoveel. Het is de illusie, die je verder verwijdert van het eigenlijke werk dat moet gebeuren: je gekwetste innerlijk kind helen, het aandacht en liefde geven. De ouders kunnen dat niet meer doen. Dat is onmogelijk. Je kunt niet tegen de natuurlijke orde ingaan. Je blijft het kind. Je kunt wel zelf de ouder zijn tegenover je eigen kind. Wat doe je trouwens als vader en/of moeder er niet meer is?! Het zelfhelingsproces mag je nooit overslaan, of je riskeert helemaal gedesoriënteerd te zijn door spiritual bypassing.
Ouders doen allemáál hun stinkende best voor hun kinderen. Maar elke vogel zingt zoals hij gebekt is. Dat wel, en het is dat wat verwerkt moet worden, door jezelf te helen.
Ik zou nog iets willen zeggen over al dan niet dure coaches en zelfstudie en zo maar ik ga toch maar eerst wat wandelen.
Inzicht. Wat onbewust is geconditioneerd kun je niet zomaar bewust met de cognitie corrigeren. Je innerlijk kind weet niet eens of je hebt overleefd wat je (niet) overkomen is. Zolang het dat niet weet zal het aan je mouw blijven trekken: zeg, zie je mij niet staan dan?! Ben ik misschien niet goed genoeg?!
Herkenbaar?
Blijf er niet mee zitten, lieve mensen. Zit niet te wachten op Godot. Hij komt niet.
“We often go back for more, even if we have not had our needs met by our parents for decades. It’s a deep hunger to finally be nurtured, seen, and loved by those who brought us into being. But it’s been my experience that those who cannot meet those needs seldom change. Not because they don’t want to, but because they just aren’t up to the task. They don’t have it in them. They are in too much pain themselves. (…)”
Jeff Brown
Eén reactie
Ma, kan ik je even spreken? Nooit gehoord !!