Sommigen hebben het over de kracht van de menselijke geest (human mind). Terecht ook. Je kunt wel de vraag stellen: wie is er hier precies aan het woord? Juist. Het is de bewuste geest die de woorden uitspreekt, wie anders? Het is de bewuste geest die spreekt over de kracht van de bewuste geest. De bewuste geest spreekt over zichzelf. Natuurlijk. De bewuste geest weet niet dat er ook nog een onbewuste geest is, die eigenlijk van nature veel krachtiger is. De bewuste geest is bovendien de spreekbuis van het ego, d.i. onze identiteit. Dit ego is alleen in staat om over zichzelf te spreken. Het zijn de natuur van het ego. Meer kunnen we er niet van verwachten. We kunnen niet verwachten dat het ego spreekt over iets dat het niet kent.
Laat me proberen iets duidelijk te maken aan de hand van een voorbeeld dat iedereen kent. Weet je nog hoe dat ging, leren autorijden? Eerst dit, dan dat en vervolgens de twee samen, zoiets? Trial and error. Leren autorijden ging traag en moeizaam, dat is min of meer bij iedereen hetzelfde. En hoe gaat het nu, na zovele jaren ervaring? Makkelijk of is het nog steeds een slakkengang? Moet je er nog steeds bij nadenken of rijd je op automatische piloot? Wat er intussen is gebeurd: je onbewuste geest heeft al die handelingen intussen overgenomen en tot een gewoonte gemaakt. Daardoor gaat het vanzelf. Het kost geen moeite meer. Dat is waartoe de onbewuste geest in staat is. Zonder zouden we simpelweg niet kunnen functioneren.
Deze kracht van het onbewuste is werkelijk in niets te vergelijken met de kracht van het bewuste. Onderzoek wijst uit dat de verhouding 1 op circa 200.000 is. Spreken over de kracht van de bewuste geest is dus spreken over de kracht van een 2 pk. Het bewuste, waar de ratio van het denkende brein zijn werk doet, is eigenlijk maar een lilliputter. Niettemin denkt-ie van zichzelf een reus te zijn, die zelfs aan het stuur zit in het menselijk brein. Het is zelfs de essentie van wat Ap Dijksterhuis in Het slimme onbewuste (2007) de ‘cartesiaanse catastrofe’ noemt. Een gevolg daarvan is dat mensen vooral denken en niet of nauwelijks nog voelen.
Om ten volle de kracht van je onbewuste geest te voelen is het belangrijk om hem zo veel mogelijk te vriend te houden. En dat kan, in de eerste plaats, door je bewust te worden van de onvoorstelbare kracht ervan. Onvoorstelbaar in de zin van ‘niet te vatten’ met de ratio van het denkende brein. Dit inzien is volgens mij zelfs de allerbelangrijkste stap naar een bewust en gelukkig leven.
Dezelfde redenering gaat op wanneer je bewust uitspreekt: het is mijn vrije wil, het is mijn beslissing, het is mijn vrije keuze om … enzovoort. Het gebeurt ook dikwijls dat het onbewuste er andere gedachten op nahoudt, al is gedachten niet het juiste woord. Het zijn eerder gevoelens. Het is de kracht van de intuïtie.
