Je ziet wat je ziet. Je ziet niet wat je niet ziet. Je ziet bijvoorbeeld niet wat er in het bewustzijn van een kind gebeurt, als gevolg van de omstandigheden waarin het opgroeit. Het menselijk brein denkt dat je het ziet, en zo blijf je elkaars blinde vlek doorgeven, waardoor de ene generatie na de andere telkens met dezelfde issues geconfronteerd wordt.
Wat is er dan zoal te zien op een blinde vlek? Er mag in deze wereld al eens een surrealistische vraag gesteld worden, niet? Wat zou er te zien zijn? Niets, op het eerste gezicht helemaal niets.
Je gaat het pas zien wanneer je het ziet. Het is je schaduw. We hebben allemaal een schaduw. Wist je dat kinderen de gekwetste delen in onze schaduw voelen, en reflecteren, zoals in een spiegel … Als we er voor openstaan kunnen we van kinderen heel veel leren, over onszelf, over datgene wat we bij onszelf niet kunnen zien.
Onthoud dat kinderen echt alles voelen en beschouw dit als een uitnodiging om je eigen schaduwdelen te voelen en te helen. Jezelf helen betekent dat je ook de volgende generatie heelt en aldus naar een hoger bewustzijnsniveau brengt.
Of het leven zin heeft weet ik niet. Wie denkt het wel te weten steekt zijn hand op! Aan de andere kant mag het ons ook niet beletten om erover na te denken en te blijven zoeken. Stel maar eens dat een uitnodiging zoals hierboven een heel klein beetje zin geeft aan het leven … Stel hé!
De moderne neurowetenschap komt ons gelukkig tegemoet gesneld om dit alles, onder meer het kind als spiegel van diepe kwetsuren, beter te leren begrijpen. Later meer daarover. Voorlopig enkel dit: kinderen die hun (?) pijn uitbeelden in plaats van deze op te sluiten, worden vaak gediagnosticeerd met opstandig gedrag, hechting- of gedragsstoornis.
Wil je om te beginnen weten welke onzichtbare diepe kwetsuren je meedraagt? Call me.
