“Narcissists’ defense mechanism is built around presenting an idealized “perfect” public image to win favor and insulate them from potential criticism or rejection. It is common for outsiders, even therapists, to fail to recognize the angry, controlling, and deluded narcissistic personality below the surface of the appealing or ingratiating persona.”
Het artikel vat goed hoe narcisme vanbinnen werkt. Aan de buitenkant zie je meestal perfectie maar eigenlijk zie je niets. Achter de mysterieuze blik schuilt slechts berekening en een innerlijke dwang om te manipuleren.
Er is een duidelijk raakvlak. Perfectionisme is ook een defensiemechanisme en vanbinnen woont er ook een mentaal ideaalbeeld. Het kan verklaren waarom adolescenten er per se aan willen beantwoorden en in totale verwarring achterblijven wanneer dat niet lukt. Het ideaalbeeld duikt ook overal op. Dat is onweerstaanbaar verslavend op jonge leeftijd, moeizaam zoekend naar een identiteit. Er niet aan kunnen beantwoorden kan tot zelfdestructie leiden.
Ter bevrijding is het goed om te beseffen dat ook een ideaalbeeld slechts een beeld is. Een beeld kan en mag nooit aanleiding geven tot vernietiging. Elk beeld is relatief, slechts een interpretatie.
Perfectionisme is niet iets om te bestrijden, wel om te transformeren. Er schuilt immers een grote kracht in. Deze kan ten volle vrijkomen na de transformatie. Strijd leveren tegen perfectionisme komt neer op symptoombestrijding en daarin onbewust perfectie nastreven. Symptoombestrijding is op termijn nefast voor de mens. Symptoombestrijding maakt mensen echt ziek want aan de oorzaak wordt niet geraakt. Oeps, de vermeende oorzaak was eigenlijk slechts het gevolg van een andere oorzaak. Iets om over na te denken.
Symptoombestrijding is een verdienmodel. Zo wordt het maar al te dikwijls ingezet, bewust of onbewust. Onbewust is het vaak een vorm van de aandacht richten op zichzelf.
