Stel dat het populaire verschijnsel burn-out ook een existentiële dimensie heeft. Stel dat het iets met het leven zelf te maken heeft. Dat zou toch maar eens kunnen. Een burn-out is volgens mij niet alleen
Afhankelijk van het eigen normaal en de kant waar je staat maken we verhalen en bouwen we argumenten op om in het eigen denken te blijven geloven. We geven onszelf voortdurend gelijk en plots staat
Volgens Aristoteles bestaat er zoiets als het juiste midden. Het is de beslissing die het midden houdt tussen twee uiterste standpunten. Het is de deugd die in het midden ligt tussen twee ondeugden. Het is
Wanneer zullen we begrijpen dat mensen bereid zijn om de gekste toeren uit te halen, er desnoods alles voor overhebben om de hoogste trede van de ladder te beklimmen, om toch maar de aandacht te
Wie slim is en gewiekst en vrij is van moreel besef maar dat niet beseft – besef zou wijzen op het tegendeel – bedenkt concepten, netwerking is heel populair, en speelt daarbij in op oerdriften
Dit gaat over iets wat we allemaal meemaken. We durven op een bepaald moment in ons leven en al vrij vroeg niet meer te voelen. Het kan gewoon niet meer. Het gebeurt in de kindertijd
Kijk, mijn schaduw … of misschien toch liever niet. Want niets is wat het lijkt. De werkelijkheid die je voor waar aanneemt, inclusief alle verbanden die je meent te zien, is wat je werkelijk gelooft.
Wanneer ik zomaar de vrijheid neem om je een open vraag te stellen. Wie onder jullie moest als kind doen wat er gevraagd werd? Braaf zijn, gewoon gehoorzamen en zwijgen en vooral niet tegenpruttelen of
Inzicht en/of ervaring. Wat denk je, wat is volgens jou het belangrijkst? Misschien zijn ze aan elkaar gewaagd. Je ervaart de dingen in het leven. Nogal wiedes. Er is geen ontkomen aan levenservaring, of toch?
Het eerste wat de ‘probleemjongere’ zegt: het is hier veilig en zo gezellig. Veiligheid. Nestwarmte. Het zijn fundamentele voorwaarden voor een mens om te kunnen floreren in het leven. Vele jongeren groeien op in onveilige
